Een kadootje vandaag: een kerstcolumn uit de New York Times over het christendom in Amerika. Amerika is een land van ketters, zegt Ross Douthat – maar wanneer wordt ketterij een nieuw geloof?
Soms voel ik me een roepende in de woestijn. Maar dat roepen kan natuurlijk ook een roeping zijn. Hoe doe je dat dan goed, dat roepen?
Soms vinden we de hoop pas als we op de knieën gaan, letterlijk, zoals Tony Rinaudo, een zendeling annex landbouwkundige die vocht tegen verwoestijning in Niger.
Jeftha meende als toegewijd docent economie de euforie bij zijn leerlingen over zijn vak te moeten temperen. . Het werd nog geen onverdeeld succes.
Het WK in Qatar is losgebrand. Ik werd geraakt door de vele verhalen van uitbuiting, ziekte en dood van de arbeidsmigranten daar. Vorige week zondag in de Herdenk Qatar-dienst in de Domkerk Utrecht droeg ik een “in memoriam” voor, als een heilig protest.
‘Wow, wat een heftig verhaal, kan je deze film ook naar mijn moeder sturen, die heeft dit echt nu nodig’ zei één van de stoere 12-jarige jongens uit mijn multi culti tienergroep tegen mij.
Als profetie lieflijke vertroosting is, dan hebben we op dit moment profeten zat. Maar waar zijn de Oudtestamentische vuurspuwers? De ongepolijste vertolkers van Gods passioneerde betrokkenheid op zijn kinderen en deze wereld? Zijn dat niet de profeten die we in deze tijd het hardst nodig hebben?
Midden op een drukke huisavond, ons hoofd vol activiteit, kinderen die naar bed moeten, rinkelende kopjes en gespetter van de afwas, roept iemand om stilte. Aandacht… Onze nieuwe Afrikaanse huisgenoot komt voorzichtig naar voren. Schuchter houdt ze een briefje omhoog. Op het briefje staat haar naam. Zelf geschreven.
Een gelovig mens is niet geroepen voor morgen maar voor nu. De zee om hem heen, en de riemen voor vandaag. Een pleidooi voor onbezorgdheid – juist als het serieus begint te waaien.
Er komt tegenwoordig elke week wel een crisis bij. Oekraïnecrisis, energiecrisis, diplomatieke crisis, stikstofcrisis, klimaatcrisis, asielcrisis, kabinetscrisis, en dan hebben we het nog niet eens over de oorlogen en hongersnoden verder weg. We leven in crisistijd. Maar het is een modern fenomeen om de problemen in dit aardse tranendal te zien als ‘crisis’ die je moet oplossen, vertelt geschiedkundige Beatrice de Graaf.
In deze rubriek kijken we naar zotten en zottinnen van vroeger en nu die deel uitmaken van de karavaan. Deze keer: Sadhu Sundar Singh, een moderne Franciscus, die zijn oude religie achter zich liet om Jezus te volgen. Zonder westers te worden.