Soms vinden we de hoop pas als we op de knieën gaan, letterlijk, zoals Tony Rinaudo, een zendeling annex landbouwkundige die vocht tegen verwoestijning in Niger.
Als techneut kom ik soms in wat bijzondere bubbels. Onlangs was ik op een conferentie voor softwareontwikkelaars waar iemand vol enthousiasme vertelde over dat we in de mooiste tijd ooit leven. Er is zoveel ontwikkeling op het vlak van kunstmatige intelligentie. Wat staat ons voor prachtigs te wachten! Ik kreeg er een lichtelijk unheimisch gevoel bij, en gelukkig was ik niet de enige. Een paar maanden eerder sprak ik iemand die stelde dat energie over een paar jaar zo goed als gratis is; dat is met belkosten immers ook gebeurd.
Zelf zie ik vooral hoe we de wereld op veel verschillende manieren tegelijk stuk maken, en heb ik menselijkerwijs weinig hoop. Af en toe herkauw ik daarom op een verhaal uit de Bijbel. Het verhaal staat in het bijbelboek 2 Koningen (hoofdstuk 6:24 tot 7:16). Ook destijds was er menselijkerwijs weinig hoop. Het verhaal speelt zich af in een stad, Samaria, die door een groot leger wordt begelerd, en al het eten is op. Het verhaal beschrijft zelfs het schrijnende geval van twee vrouwen die afspreken hun kinderen om de beurt op te eten. Een stelletje outcasts doet een wanhoopspoging. Maar het onvoorstelbare gebeurt: God jaagt de vijand op de vlucht, en alle overvloed van de bezetter kan uit het kamp meegenomen worden naar de stad. Van de één op de andere dag overvloed.
Soms gebeurt zoiets ook nu al een beetje. Het hart van de Australische Tony Rinaudo was gebroken over de droogte in Afrika en besloot bomen te gaan planten. Na jaren van frustratie viel hij in wanhoop op de knieën en vroeg God om hulp. Zijn oog viel op wat hij altijd gezien had als struikjes, maar wat eigenlijk takjes waren die op oeroude boomwortels groeiden. Boomwortels die diep genoeg zijn om bij water te kunnen.
Inmiddels heeft hij een methode ontwikkeld om met een snoeimes en een tak deze takken zo te snoeien en rechtop te zetten zodat deze struikjes in een paar jaar uitgroeien tot bomen, en dorre vlaktes veranderen in bossen. Hele dorpen worden getraind om met een mes op pad te gaan. Alleen al in Niger is 50.000 vierkante km land met meer dan 200 miljoen bomen op deze manier hersteld.
Rinaudo won in 2018 een Right Livelihood Award, beter bekend als de alternatieve Nobelprijs, voor deze methode, die recht ingaat tegen gangbare ideeën over herbebossing. Binnenkort verschijnt over hem de documentaire The Forest Maker, van de Oscarwinnende filmmaker Volker Schlöndorff.
Nu ben ik de laatste die zegt dat dit project De Wereld Gaat Redden. Maar toch zit hier veel moois in. Hoe tof is het dat we blijkbaar soms alle instrumenten al bij de hand hebben om het nieuwe leven te laten opbloeien. En dat van dit nieuwe leven de basis al aan onze voeten ligt. En dat God alleen maar wacht tot we Hem om hulp zullen vragen. Misschien moeten we gewoon wat vaker op onze knieën neervallen?
Meer over het project van Rinaudo:
https://www.npostart.nl/crux/15-10-2022/VPWON_1336229
Of lees dit artikel in Trouw:
Ronald Teune
Ronald is techneut van beroep, maar heeft zo zijn bedenkingen bij de vooruitgang der techniek. Bakt zijn eigen brood als ieniemienie-daad van verzet, waar inmiddels een kleine lokale markt voor is ontstaan omdat zelf bakken toch echt het lekkerst is...