Vorige week schreef Aart een mooi stuk over het belang van wat meer zweverigheid. Een mooi moment om ook iets te delen over de gevaren van zweverigheid. Dat heb ik geleerd van een historicus die alles weet over zweverig denken, complottheoriën en antroposofen in het Derde Rijk.
‘Voor wat hoort wat’, leert de wereld ons. ‘Do ut des’. Maar Jezus Christus brak radicaal met dit principe. Wat er overblijft: onvoorwaardelijk geven en ontvangen als basis van het bestaan. Dat was precies wat ik moest leren, drie maanden op de fiets door Nederland, met geen rooie cent op zak.
Nu ik een maand in een Duitse cel zit, omdat ik zonder toestemming een militaire vliegbasis betrad om bovenop een kernbombunker het Onze Vader te bidden, probeer ik met medegevangenen te praten over het liefhebben van je vijand in tijden van oorlog.
De laatste jaren kom ik steeds vaker zweverige mensen tegen. Je weet wel, mensen die weleens dingen zien en horen waar normale mensen niets van merken. Ik ben van die mensen gaan houden en ik geloof dat wij als christenen ze nog hard nodig hebben ook. Ik zal je vertellen waarom.
Er komt spannend nieuws uit Iran, het land waar ik vandaan kom. Heel veel mensen worden opgepakt en […]
Ik was laatst jarig en besloot het te vieren zoals Jezus dat deed – met de armen, kreupelen, verlamden en blinden uit mijn buurt. Mensen die ik harder nodig heb dan zij mij dus. Het werd een onvergetelijk feestje, zonder bubbels…
Karavaan der Zotten klinkt stoer. Gedurfd. ‘Jesus-like’. Maar daar zit nu net het punt voor mij. Ik ben niet zo stoer. Met mijn ruim zestig jaren kun je rustig stellen dat ik traag op gang kom. En misschien ben ik wel bang.
Ik sta op een kruispunt. Naar rechts wijst het bord voor Etten-Leur, de bestemming van dag twee van mijn experiment om drie maanden zonder geld of telefoon te leven en mensen om me heen te helpen. Ik heb nog niemand geholpen. En ik heb honger.
Is er een uitweg uit onze met plastic versierde zeeën, bossen die in brand staan en steden die bulken van billionaires en tentenkampen? Ja, zegt de Engelse schrijver Paul Kingsnorth, er is een mystiek pad: “het verhaal dat ik al duizend keer gehoord had, maar nog nooit eerder had verstaan.” Het laatste deel deel van een drieluik.
Paul Kingsnorth over “het gestage en onverbiddelijke naderbij komen van iemand die ik heel hard probeerde niet te ontmoeten.” Deel 2 van zijn veelgelezen essay van de Engelse schrijver over zijn omzwervingen naar wat – tot zijn verrassing – het christelijk geloof bleek te zijn.
De Engelse schrijver en voormalig milieu-activist Paul Kingsnorth besloot om meer naar de natuur te gaan luisteren. Het bracht hem op het Ierse platteland en bij natuurgodsdiensten. Dat het hem ook bij het christelijk geloof zou brengen was wel het laatste waar hij aan dacht. Deel 1 van een drieluik.
Gegroet, vanuit deze Duitse gevangenis, waar ik dertig dagen mag doorbrengen omdat ik zonder NAVO-pasje een militaire vliegbasis betrad, om daar vervolgens op een kernwapenbunker het Onze Vader te bidden.