Er was eens een bosduif die altijd een goed leven had gehad. Elke dag vond hij wel iets te eten. In de winter was dat natuurlijk moeilijker dan in de zomer, maar ook dan lukte het hem. Zorgen over zijn overleven maakte hij zich in ieder geval niet.
Totdat hij op een dag in gesprek kwam met verre familie van hem, tamme duiven die in een boerderij verderop woonden.
Ik wil je meenemen naar een merkwaardige plek. Ze is er altijd en toegankelijk voor iedereen. Toch zijn er maar weinig mensen die er vaak komen. De plek is open, maar niet leeg. Op deze open plek staat namelijk altijd een tafel. Een werktafel. En wat ik hier vond was vreugde.
Hopelijk is je agenda voor het nieuwe jaar nog leeg, op deze eerste dag van 2024, want we willen je uitnodigen voor de lancering van de eerste Karavaan op papier: vrijdagavond 2 februari in Utrecht. Een paar van de zotten uit de krant zullen ook live hun verhaal delen deze avond!
Terwijl we met volle magen de Jezus gedenken voor wie geen plek was in de herberg, vertellen Hetty en Johannes Mulder een paar donkere kerstverhalen van moedige mensen.
Een vraag van een lezer: moet ik in deze problematische tijd wel kinderen op de wereld zetten? Antwoorden zijn welkom.
Zaterdag 23 december organiseer ik met andere mensen samen een picknick in de Amsterdamse haven, pal aan het spoor dat kolen vervoert naar de Europese ovens. Af en toe zullen we een steentje weghalen van het kolenspoor, voor een monument ter nagedachtenis aan het fossiele tijdperk.
Hoe groter het monument, hoe kleiner het kolenspoor.
Eind januari hopen we hem uit de stencilmachine te zien rollen: de eerste papieren versie van de Karavaan […]
We bewegen in rap tempo richting een samenleving waar je permanent online moet zijn. Wie (soms) geen smartphone heeft, staat steeds vaker voor een dichte deur. Ik vind dat het tijd is voor een debat. Wie doet er mee?
Ieder mens heeft iets goddelijks in zich, zegt de Russische Katja Tolstoj, ook al ziet hij of zij er van buiten gewoon uit als een burgerlijke belastingadviseur.
En weer krijg je de vraag in your face: Voor wie ben je? Voor Israël of voor de Palestijnen? Wat vind je van het geweld, van het gruwelijke leed? Mag je zwijgen bij zulk onrecht?
We zijn gemaakt als natuurlijke, wilde wezens, vitaal en verbonden met hun omgeving. Maar zijn we tegenwoordig niet zo ‘beschaafd’ dat we getemde wezens geworden zijn, zonder banden met de natuur om ons heen? Vandaag deel 3 in een zoektocht naar de ongetemde mens: vriendschap met medeschepselen.
Hebben jullie ook wel eens dat je denkt: best leuk, zo’n karavaan, maar wat jammer dat ik deze verhalen op een scherm moet lezen? Dan hebben we goed nieuws: binnenkort rolt de eerste Karavaan der Zotten uit een ouderwetse Riso stencilmachine. Met trots presenteren we hier de voorpagina.