Het is vrijdagmiddag, we schuiven aan bij viering in het Dominicanenklooster. Het is stil in de kerk, met een klein groepje staan we rond het altaar. De broeder staat in het midden, naast hem zit een jongen in een rolstoel. Vanwege zijn spasmen is het schaaltje met de hostie zorgvuldig vastgezet met een handdoek.
“Bijna altijd is het de overtuiging ‘ik heb gelijk’ of ‘mijn zaak is de zaak van rechtvaardigheid’ dat het begin is van geweld. Op het moment dat de propaganda begint te werken, barst het geweld los. Geweld kan worden verminderd door deze propaganda tegen te gaan.”
Het eerste papieren magazine maakten we in één dag. Dat beviel zo goed dat we goed dat we vorige week onze lijm en scharen weer pakten voor editie twee. Met 40% van de 2000 te drukken exemplaren verkocht, dachten we daarna: zalig de armen, we gaan drukken.
Achter het magazine de Karavaan der Zotten zitten echte, zotte mensen! Deze Karavaan verzamelt op 21 september 2024 in Everdingen op een prachtige plek.
Wil je een nieuwe Karavaan der Zotten op de deurmat? Dan hebben we nu je steun nodig. Hier vast een sneak preview!
Een leefgemeenschap is alleen duurzaam als je die bouwt op de liefde van Jezus, is de ervaring van Jutta en Detlef Manke, twee radicale zeventigers. ‘Geef alles op wat je hebt. Echt alles. Dan zal God de weg wijzen.’
We zijn gemaakt als natuurlijke, wilde wezens, verbonden met de andere bewoners van onze planeet. Maar tegenwoordig zijn we zo beschaafd en getemd dat daar weinig van over is. Is daar nog iets aan te doen? Deze keer: rewilden op blote voeten.
Soms verwacht ik dat God verschijnt als een soort wegenwacht. Maar dan krijg je een ijsvogel.
Eén op de drie Nederlanders wil liever nooit meer seks dan nooit meer een smartphone. We lijken vergroeid met het toestel. Schrijvers Frank Mulder en Arend Smilde zijn geheelonthouder. Ze pleiten voor het recht om offline te zijn. “Als zand in de machine.”
Onlangs kregen we hier bij de Karavaan een vraag binnen van ene Janet, moeder van drie kinderen met een goedlopend eigen bedrijf en hart voor de wereld om haar heen.
Christof beweegt een beetje stram, met zijn 92 jaar, maar zijn ogen zitten nog vol levenslust. In een verzorgingstehuis zitten, dat is niets voor hem, lacht hij. ‘De hele dag tv kijken zeker.’ Hij gaat liever gewoon werken, als hij zich fit voelt. In de fabriek.