Het WK in Qatar is losgebrand. Ik werd geraakt door de vele verhalen van uitbuiting, ziekte en dood van de arbeidsmigranten daar. Vorige week zondag in de Herdenk Qatar-dienst in de Domkerk Utrecht droeg ik een “in memoriam” voor, als een heilig protest.
‘Wow, wat een heftig verhaal, kan je deze film ook naar mijn moeder sturen, die heeft dit echt nu nodig’ zei één van de stoere 12-jarige jongens uit mijn multi culti tienergroep tegen mij.
Als profetie lieflijke vertroosting is, dan hebben we op dit moment profeten zat. Maar waar zijn de Oudtestamentische vuurspuwers? De ongepolijste vertolkers van Gods passioneerde betrokkenheid op zijn kinderen en deze wereld? Zijn dat niet de profeten die we in deze tijd het hardst nodig hebben?
Midden op een drukke huisavond, ons hoofd vol activiteit, kinderen die naar bed moeten, rinkelende kopjes en gespetter van de afwas, roept iemand om stilte. Aandacht… Onze nieuwe Afrikaanse huisgenoot komt voorzichtig naar voren. Schuchter houdt ze een briefje omhoog. Op het briefje staat haar naam. Zelf geschreven.
Een gelovig mens is niet geroepen voor morgen maar voor nu. De zee om hem heen, en de riemen voor vandaag. Een pleidooi voor onbezorgdheid – juist als het serieus begint te waaien.
Er komt tegenwoordig elke week wel een crisis bij. Oekraïnecrisis, energiecrisis, diplomatieke crisis, stikstofcrisis, klimaatcrisis, asielcrisis, kabinetscrisis, en dan hebben we het nog niet eens over de oorlogen en hongersnoden verder weg. We leven in crisistijd. Maar het is een modern fenomeen om de problemen in dit aardse tranendal te zien als ‘crisis’ die je moet oplossen, vertelt geschiedkundige Beatrice de Graaf.
In deze rubriek kijken we naar zotten en zottinnen van vroeger en nu die deel uitmaken van de karavaan. Deze keer: Sadhu Sundar Singh, een moderne Franciscus, die zijn oude religie achter zich liet om Jezus te volgen. Zonder westers te worden.
Vorige week schreef Aart een mooi stuk over het belang van wat meer zweverigheid. Een mooi moment om ook iets te delen over de gevaren van zweverigheid. Dat heb ik geleerd van een historicus die alles weet over zweverig denken, complottheoriën en antroposofen in het Derde Rijk.
‘Voor wat hoort wat’, leert de wereld ons. ‘Do ut des’. Maar Jezus Christus brak radicaal met dit principe. Wat er overblijft: onvoorwaardelijk geven en ontvangen als basis van het bestaan. Dat was precies wat ik moest leren, drie maanden op de fiets door Nederland, met geen rooie cent op zak.
Nu ik een maand in een Duitse cel zit, omdat ik zonder toestemming een militaire vliegbasis betrad om bovenop een kernbombunker het Onze Vader te bidden, probeer ik met medegevangenen te praten over het liefhebben van je vijand in tijden van oorlog.
De laatste jaren kom ik steeds vaker zweverige mensen tegen. Je weet wel, mensen die weleens dingen zien en horen waar normale mensen niets van merken. Ik ben van die mensen gaan houden en ik geloof dat wij als christenen ze nog hard nodig hebben ook. Ik zal je vertellen waarom.