Het is 1938, bijna een eeuw geleden, en het dorp Eibergen is in rep en roer. Evangelist Hilbrandt Boschma komt namelijk een lezing houden over Christus volgen in tijden van oorlog (had prima bij ons gepast) maar de burgemeester is bang voor staatsgevaarlijke ideeën. Boschma schrijft hem een vurige open brief. U kunt rustig gaan slapen, burgemeester.

Hoewel zijn naam maar niet te binnen wil schieten kan ik mij een Russische schrijver herinneren die zijn boek opent met de beschrijving van een eerste zonnige lentedag na een lange koude en donkere winter waarop de bloemen bloeien in het park, de vogels zingen in de bomen en kinderen eindelijk weer buiten spelen. Dit beeld wordt echter in de kiem gesmoord als de mannen in de buurt hun motormaaiers starten en op luidruchtige wijze het lentegroen kortwieken.

Je schermtijd was vorige week gemiddeld 2 uur en 21 minuten per dag.

De melding verschijnt op mijn iPhone. Ik schrik ervan. Dit is een stuk langer dan het doel van de schermtijd-battle die ik ooit met mijn vrouw begon.

Het is vrijdagmiddag, we schuiven aan bij viering in het Dominicanenklooster. Het is stil in de kerk, met een klein groepje staan we rond het altaar. De broeder staat in het midden, naast hem zit een jongen in een rolstoel. Vanwege zijn spasmen is het schaaltje met de hostie zorgvuldig vastgezet met een handdoek.

“Bijna altijd is het de overtuiging ‘ik heb gelijk’ of ‘mijn zaak is de zaak van rechtvaardigheid’ dat het begin is van geweld. Op het moment dat de propaganda begint te werken, barst het geweld los. Geweld kan worden verminderd door deze propaganda tegen te gaan.”

Soms verwacht ik dat God verschijnt als een soort wegenwacht. Maar dan krijg je een ijsvogel.

Eén op de drie Nederlanders wil liever nooit meer seks dan nooit meer een smart­phone. We lijken vergroeid met het toestel. Schrijvers Frank Mulder en Arend Smilde zijn ge­heelonthouder. Ze pleiten voor het recht om offline te zijn. “Als zand in de machine.”

Welterusten God.
Ik ga slapen, ik ben moe.

Vechtend tegen mijn slaap weet ik nog gauw een opsomming te geven van wat ik allemaal gedaan heb deze dag en waar ik nog wat extra hulp van boven voor nodig heb. Heel vroom leg ik mijn ideeën nog even aan God voor, en dan vraag ik zijn zegen, voordat de lange nacht begint waarin alles even stilstaat.

Met mijn ogen nog op half zeven loop ik de woonkamer in. Samen met mijn man woon ik op de eerste verdieping van een rijtjeshuis in leefgemeenschap Villa Muhaba. Terwijl ik de slaap nog uit mijn ogen wrijf, kijk ik naar buiten. Het duurt even voordat het tot mij doordringt wat ik zie. Vanuit ons huis heb ik uitzicht over onze eigen tuin en ook die van de buren. Terwijl het in het vroege voorjaar nog fris is, geniet onze buurman van de hottub. Maar hij is geen alleengenieter.

Een jaar geleden besloten we dat het soms tijd is om met dingen te beginnen en soms om met dingen op te houden.

‘Wat goed dat jullie dit doen.’ ‘Wat nobel.’ Er zijn wel eens mensen die dit soort dingen zeggen als ze onze woongemeenschap zien, alsof we een soort weldoeners zijn in een ‘achterstandswijk’ met zielige mensen. Een vervelend soort compliment, dat bovendien niet klopt.