Welterusten God.
Ik ga slapen, ik ben moe.
Vechtend tegen mijn slaap weet ik nog gauw een opsomming te geven van wat ik allemaal gedaan heb deze dag en waar ik nog wat extra hulp van boven voor nodig heb. Heel vroom leg ik mijn ideeën nog even aan God voor, en dan vraag ik zijn zegen, voordat de lange nacht begint waarin alles even stilstaat.
Jacques Ellul is een van de inspiratoren van de Karavaan der Zotten. Hij is weliswaar niet meer onder ons, maar door zijn boeken reist hij onmiskenbaar als een soort opa mee met de karavaan. Een profetische opa welteverstaan: vlijmscherp, confronterend, maar altijd hoopvol.
Na een jaar reikhalzend wachten mogen we vandaag eindelijk weer meekijken op het Zeeuwse landje waar Nanning-Jan experimenteert met boerenregels uit de Bijbel. Deze keer laat hij de akkerranden staan. Misschien niet voor de weduwen en de vreemdeling, maar toch wel voor de zweefvliegen en de bosrietzangers.
Is het mogelijk om alles gemeenschappelijk te hebben, net als de eerste christenen? Ja, zeggen ze bij de Bruderhof. Vandaag nemen we een kijkje in één van hun dorpjes. Een dorpje zonder geld.
Met mijn ogen nog op half zeven loop ik de woonkamer in. Samen met mijn man woon ik op de eerste verdieping van een rijtjeshuis in leefgemeenschap Villa Muhaba. Terwijl ik de slaap nog uit mijn ogen wrijf, kijk ik naar buiten. Het duurt even voordat het tot mij doordringt wat ik zie. Vanuit ons huis heb ik uitzicht over onze eigen tuin en ook die van de buren. Terwijl het in het vroege voorjaar nog fris is, geniet onze buurman van de hottub. Maar hij is geen alleengenieter.
We voelen dat het stormt om ons heen. Maar wat als die stormen je binnenwereld in waaien? Wat als het daar donker wordt? Wilfred Hermans interviewde voor De Nieuwe Koers medereiziger in de Karavaan Jasper van der Kolk. We kregen toestemming om het gesprek ook hier te delen.
Een jaar geleden besloten we dat het soms tijd is om met dingen te beginnen en soms om met dingen op te houden.
‘Wat goed dat jullie dit doen.’ ‘Wat nobel.’ Er zijn wel eens mensen die dit soort dingen zeggen als ze onze woongemeenschap zien, alsof we een soort weldoeners zijn in een ‘achterstandswijk’ met zielige mensen. Een vervelend soort compliment, dat bovendien niet klopt.
Mijn man is een week weg voor zijn werk. Precies de week dat ik mij ziek, zwak en misselijk voel. Het werken lukt net met een hoofd vol en hangende ogen, maar langzaam bekruipt mij het gevoel van zieligheid.
Midden in bezet gebied probeert de Palestijnse Daoud Nassar met zijn familie om niet te vechten, niet te vluchten én niet lijdzaam toe te kijken.
Bijna alle oerbossen in Ethopië zijn verdwenen. Alleen om een paar honderd kerken staan nog stukjes onaangetast bos, groene eilandjes temidden van bruine akkers en velden.