Op oudejaarsavond 1900 kijkt dichter Thomas Hardy om zich heen en ziet tal van redenen tot hopeloosheid. Maar dan is daar opeens een oude lijster ‘die met zijn geestdrift tomeloos de somberte doorbrak’.
Het grootste gevaar voor het christendom bestaat niet uit ketterijen, dwalingen, niet uit atheïsten – nee, maar wel het soort orthodoxie dat vriendelijk gewauwel is, zoet opgediende middelmatigheid. Er is niets dat het majestueuze zo verraderlijk verdringt als fijn geklets.
Deze week ben ik op stilteretraite in Engeland, bij de Northumbria Community, een gemeenschap voor nieuwe monastiek. Drie dagen stilte, bidden en luisteren, nadenken over mijn eigen dromen van een klimaatklooster. Maar ik wil naar buiten. Ik wil het groen in, de helling af, naakt in de beek plonzen.
Het is tijd om een oude middeleeuwse gewoonte weer nieuw leven in te blazen: het Narrenfeest. Als je niet kunt lachen om je eigen ideeën, is er iets mis.
Als protest tegen de verwoesting van de planeet, in de vorm van ‘bloedkolen uit Colombia’, gaat een groepje zotte actievoerders regelmatig naar het spoor in Amsterdam waar de kolentreinen rijden. Daar plegen ze ‘ecotage’, door één voor één de steentjes uit het spoor weg te halen. Voor Frits is het een manier om Christus na te volgen.
Move fast and break things, zeggen ze in Silicon Valley. Ik geloof eerder in go slow and repair things. Hoe moeilijk dat ook is als je ziet wat er van de cultuur en de kerk hier in Amerika geworden is.
Rijkdom en relaties konden me geen vervulling geven. Het gat in mijn hart bleef altijd bestaan. Pas toen ik alles kwijt was, en mijn machteloosheid accepteerde, kwam er ruimte voor iets nieuws.
Als weldenkende, westerse burgers gaan we er meestal vanuit dat we zelf rationeel kunnen kiezen in welke waarden we geloven. Maar zoals Jung in de jaren dertig al zei: soms zijn er ook goden en krachten die over ons kunnen komen. Nu onze beschaving afscheid neemt van Christus en alles waarmee hij ons vulde – welke goden staan dan klaar om de nieuwe leegte te vullen?
Na een heleboel online verhalen, een paar inspiratiedagen en bovenal twee mooie krantjes willen we verder kijken: wat gaan we doen met de Karavaan der Zotten? Moeten we door?
Wees welkom op 7 november om mee te denken en te doen.
Het is 1938, bijna een eeuw geleden, en het dorp Eibergen is in rep en roer. Evangelist Hilbrandt Boschma komt namelijk een lezing houden over Christus volgen in tijden van oorlog (had prima bij ons gepast) maar de burgemeester is bang voor staatsgevaarlijke ideeën. Boschma schrijft hem een vurige open brief. U kunt rustig gaan slapen, burgemeester.
Hoewel zijn naam maar niet te binnen wil schieten kan ik mij een Russische schrijver herinneren die zijn boek opent met de beschrijving van een eerste zonnige lentedag na een lange koude en donkere winter waarop de bloemen bloeien in het park, de vogels zingen in de bomen en kinderen eindelijk weer buiten spelen. Dit beeld wordt echter in de kiem gesmoord als de mannen in de buurt hun motormaaiers starten en op luidruchtige wijze het lentegroen kortwieken.
Je schermtijd was vorige week gemiddeld 2 uur en 21 minuten per dag.
De melding verschijnt op mijn iPhone. Ik schrik ervan. Dit is een stuk langer dan het doel van de schermtijd-battle die ik ooit met mijn vrouw begon.