Het gebeurt zeer zelden dat een film erin slaagt van begin tot eind een glimlach op je gezicht te toveren. Een film die je meeneemt naar een wereld die zo heerlijk vreemd is dat je er gelijk naartoe wilt. Die je de ene seconde onbedaarlijk hard doet lachen en niet lang daarna met een brok in de keel achterlaat.

Zo begin Filmtotaal de recensie van de wonderschone Franse komedie Micmacs à Tire-Larigot (2009). Jean-Pierre Jeunet, waarschijnlijk het meest bekend vanwege de film Amélie, laat zich hier van zijn beste kant zien. Een heerlijk zotte, maar ook lieve en indringende film. Een ijzersterke satire op de wapenindustrie. Maar dan niet zuur of zwaar, maar vol luchtige humor. Micmacs is als een circusgroep die een tent opzet in oorlogsgebied: je wordt vermaakt, zelfs opgetogen, maar na een tijdje vermoed je dat er eigenlijk zeer serieuzere zaken aan de hand zijn: een wereld in de ban van wapenhandel.

Het hoofdpersonage van de film, Bazil, wordt wees wanneer zijn vader sterft tijdens de ontmanteling van een mijn in de Sahara. Door een zeer ongelukkig toeval raakt hij ook nog betrokken bij een criminele afrekening en krijgt hij een afgeketste kogel in zijn hoofd en raakt in een coma. Daar komt hij uit, maar hij is wel zijn baan en zijn huis kwijt. Bovendien heeft hij last van bijwerkingen van de operatie. Wapens zijn verschrikkelijk. Dat is in ieder geval meteen duidelijk.

Bazil wordt al snel opgenomen in een vriendengroep van door de maatschappij verstoten zonderlingen, die hun ‘hoofdkwartier’ op een vuilnisbelt hebben; ‘een familie die je wel accepteert’. Gelukkig zijn er plekken waar outcasts thuis kunnen komen. Deze bonte Parijse vriendengroep besluit het samen op te nemen tegen twee machtige wapenhandelaren. De trucjes die ze bedenken om de wapenhandelaars te pakken te krijgen, worden op verrukkelijke wijze uitgevoerd. Het is alsof je naar een goede goochelaar kijkt. Volkomen krankzinnige plannen waarin op uitgekiende wijze twee concurrerende wapenfabrikanten tegen elkaar worden uitgespeeld. ‘Non-stop geintjes’ is wat de titel ongeveer betekent.

Absoluut hoogtepunt is voor mij het moment dat het ‘hoofdkwartier’ uitgebreid in beeld komt, een woongroep op een vuilnisbelt. Misschien komt dat dan weer omdat ik zelf met mijn gezin inmiddels 10 jaar gemeenschappelijk woon en weet hoe mooi maar ook hoe ingewikkeld dat kan zijn. Het zijn ergens heel herkenbare dingen en tegelijk ontroerend hoe vriendschap tussen misfits en excentriekelingen zo aantrekkelijk is. Je komt ogen tekort voor alle creatieve visuele vondsten waarmee deze groep zich bezighoudt. Zo bouwen ze van weggegooide materialen de meest bijzondere en vrolijk makende machines. Totaal nutteloos overigens. Misschien is dat wel waarom het zo bevrijdend is om naar dit verhaal te kijken.

De bonte groep vrienden, onder wie een slangenmens en een vluchteling, komen als personages allen uitgebreid aan bod. Als kijker krijg je het gevoel dat echt iedereen er toe doet, en niet alleen één of twee helden. Het is een ontroerende ode aan de kracht van community, een karavaan zotten, die tegen de stroom inzwemt, en niet bezwijkt aan moralisme of wanhoop.

De briljante eindscene zal ik hier niet verklappen. Ik weet wel dat het uitnodigt tot een boeiend gesprek, maar zeker niet zonder glimlach op je gezicht.

Zin om de film te zien?

De film is niet online te streamen, en de DVD is peperduur en bijna nergens te krijgen. Daarom wil ik je uitnodigen voor een filmavond, in onze eigen filmzaal en kroeg in Nieuwegein (ik heb hem alvast gereserveerd). Er volgt vast een boeiende borrel na het zien van deze film.

Datum: Donderdag avond 21 maart om 20:00. Inloop vanaf 19:30.

Locatie: De Bedoeling, Bedumerschans 4, Nieuwegein.

Laat je even weten of je komt? Mail dan even naar de redactie of reageer onder dit artikel.

Trailer