Mijn man is een week weg voor zijn werk. Precies de week dat ik mij ziek, zwak en misselijk voel. Het werken lukt net met een hoofd vol en hangende ogen, maar langzaam bekruipt mij het gevoel van zieligheid.

Terwijl ik een gesprek met een student verwerk in het systeem, zie ik mezelf straks thuis verdrietig in een hoekje van de bank wegkruipen. Wie zorgt er voor mij als ik alleen thuis ben?

Gelukkig is daar dan altijd het besefmoment dat ik toch echt best en prima voor mezelf kan zorgen, de opluchting maakt zich van mij meester. Ooh ja, ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn eigen gevoel en behoeften, dat is ook zo. Tja, soms duurt het even voordat ik die gedachte weer gevonden heb.

In plaats van smachtend op mijn man te zitten wachten, en weg te kwijnen in eigen verlorenheid, app ik mijn huisgenoot Pascal. Ik vraag hem hoe hij de gemberthee van vorige week gezet heeft, wat is het recept? Want deze gemberthee is het stukje zelfzorg dat ik even goed kan gebruiken. Ik krijg een uitgebreide app terug met een gedetailleerde uitleg. Ik besluit vol goede moed om alles te halen bij de supermarkt op de terugweg van mijn werk naar huis.

Thuis aangekomen ontsnapt er een zucht, deze dag zit er ook weer op, nu hoef ik niets meer. Met een tas in mijn hand met de zojuist gekochte gember, citroen en limoen, sjok ik langzaam de trap op richting de voordeur van ons appartement. En dan zie ik ‘m staan. Een grote zilverkleurige thermoskan. Mijn hart wordt warm, ik herken de thermoskan, ik weet dat die van Pascal is.

Als ik mijn whatsapp open lees ik daar een berichtje ‘I made you some tea, I hope you feel better soon’. Deze buurman die ik nu vijf jaar ken, een Soedanees die qua leeftijd mijn vader had kunnen wezen en zich afgelopen jaren als een trouwe vriend heeft ontpopt, heeft zijn verantwoordelijkheid als oudere in de gemeenschap op zich genomen omdat hij weet dat mijn man er niet is. De thermoskan zit vol verse sterke Soedanese gemberthee. Die avond zit ik met een plaidje om mij heen geslagen en een kop warme thee in mij handen, ziek, maar ik voel mij intens dankbaar en gelukkig. Alleen, niet eenzaam, en verbonden met de mensen om mij heen.