Met mijn ogen nog op half zeven loop ik de woonkamer in. Samen met mijn man woon ik op de eerste verdieping van een rijtjeshuis in leefgemeenschap Villa Muhaba. Terwijl ik de slaap nog uit mijn ogen wrijf, kijk ik naar buiten. Het duurt even voordat het tot mij doordringt wat ik zie. Vanuit ons huis heb ik uitzicht over onze eigen tuin en ook die van de buren. Terwijl het in het vroege voorjaar nog fris is, geniet onze buurman van de hottub. Maar hij is geen alleengenieter.

Onze buurman leeft met volle teugen en geniet het liefst van het leven met (veel) vrouwelijk schoon. En ik mag daar deze ochtend van meegenieten. Ik weet, terwijl ik aan het kijken ben, niet zo goed of ik nu kan en mag blijven staren als een museumbezoeker die zich afvraagt of ze de kunst nu kan waarderen of niet, of dat ik mij moet schamen en de sensualiteit in de tuin de rug toe moet keren. In die twijfeling zie ik veel te veel en ik draai me maar snel om, om vervolgens (terwijl ik mijn ontbijt maak) uitvoerig mijn man te informeren over wat ik zojuist gezien heb. Ik sla verbaasde kreten uit over ‘hoe durft iemand zo zichtbaar voor alle buren in zijn eigen tuin de liefde te bedrijven’ en ‘waar is de schaamte in deze tijd gebleven’, bij die laatste opmerking ben ik even vergeten dat ik nog maar 34 ben en geen 80, dus wie ben ik om het te hebben over vroeger toen alles beter was.

Anyways. De volgende dag zitten we met alle huisgenoten bij elkaar aan tafel inclusief de gast die tijdelijk in onze gastenkamer verblijft. We genieten van een heerlijke maaltijd met elkaar, en praten over het wel en wee van onze levens.

Tot het moment dat mijn huisgenoot breed begint te grijnzen en zegt ‘hebben jullie gisteren de buurman in de hottub gezien?’. Het blijft even stil, waarna iedereen door elkaar begint te praten en ietwat schuldbewust deelt wat ze gezien hebben. Wat blijkt? Ik was niet de enige die vanachter het raam het tafereel buiten heeft bekeken en zich hoofdschuddend heeft afgewend.

Ergens diep van binnen bedank ik de buurman, dankjewel buurman, je bent vanavond (en nog vele avonden) onderwerp van gesprek en daardoor in dit moment een verbindende factor. Want van de buurman gaan we over op gesprekken als ‘wat is normaal?’, ‘wanneer is iets oké?’ en ‘is dit eigenlijk strafbaar?’

De landen waar we geboren zijn zijn verschillend, dus antwoord op zo’n vraag levert interessante invalshoeken op. Onze gast schudt zijn hoofd, dit zou in zijn land van herkomst echt niet toegestaan zijn. Tja, zijn wij nou gek? Of is de buurman gek?

Als ik hier alleen met mijn man had gewoond, zou ik alleen maar flink hebben gebaald had van het tafereel. Maar door met velen hier ‘last’ van te hebben, erom te lachen, en er ook serieus over te praten, verschuift mijn ergernis. Gedeelde smart is halve smart. Dat is voor mij de kracht van wonen in een leefgemeenschap. De eerstvolgende keer dat ik de buurman met – meerdere – vrouwen in bad zie zitten, schud ik weer mijn hoofd en roep ik het een en ander naar mijn man, maar grijns ik ook want ik vraag mij af op welke verdieping nog meer iemand hoofdschuddend het ontbijt staat klaar te maken.