Rijkdom en relaties konden me geen vervulling geven. Het gat in mijn hart bleef altijd bestaan. Pas toen ik alles kwijt was, en mijn machteloosheid accepteerde, kwam er ruimte voor iets nieuws.

Mijn familie in Iran is heel rijk. Mijn ouders waren gescheiden, maar als ik bij mijn vader of mijn moeder was, had ik altijd genoeg geld en veel spullen. Mijn stiefvader was een bekende muzikant, mijn vader was een zakenman, en ik kon alles krijgen wat ik wilde. Van binnen miste ik iets, maar ik werd wel heel sterk. Ik wist altijd alles te regelen, ook voor anderen.

Doordat mijn eigen huwelijk ook slecht was, ging ik nog harder werken en nog meer geld verdienen. Dat gaf me veiligheid. Totdat het misging. Het bedrijf waar ik werkte fraudeerde met buitenlandse valuta, en ik kwam midden in een witwasschandaal terecht dat zich uitstrekte tot de regering. Het was een soort mafia die mijn familie ging bedreigen omdat ik te veel wist. Maar ook de veiligheidsdiensten gingen me ondervragen en onder druk zetten. Ik werd van twee kanten bedreigd. Het werd zo gevaarlijk dat ik op een dag halsoverkop het land moest verlaten. Alles moest ik achterlaten, mijn familie, mijn bezit, mijn land. Ik kon alleen goud meenemen, maar ik wist dat ik verder alles kwijt was. Onderweg naar Italië kon ik alleen maar huilen.

Het was 2013 toen ik aankwam in Nederland. Ik had het gevoel dat ik dood was. Ik weet nog dat ik niet eens de zon zag, terwijl het zomer was. Alles was donker. Maar het werd nog donkerder. Een familielid beloofde me te helpen door een zielig vluchtverhaal te verzinnen en voor mijn goud te zorgen. Maar het goud pikte ze in en het vluchtverhaal was zo ongeloofwaardig dat ik werd uitgewezen. Ik leefde in een detentiecentrum, in moest terug naar Italië, ik leefde in kampen en probeerde het later toch weer in Nederland.

En zo zat ik hier, zonder geld, uitgebuit voor schoonmaakwerk, relaties kapot. Machteloos en arm. Ik weet nog dat ik vanuit mijn gehuurde kamertje in Utrecht naar God uitriep. Ik was altijd een trouwe moslim geweest, maar ik besloot een Iraanse pastor te bellen waarvan ik had gehoord. Die nam uren de tijd om me het evangelie uit te leggen. Dit veranderde mij helemaal, en ik liet me dopen. Ik bezocht een bijbelcursus in mijn buurt en daar ging het over bezorgdheid. ‘Maak je geen zorgen, maar zoek eerst Gods koninkrijk en zijn gerechtigheid, dan zal alles je gegeven worden’. Ik voelde me zo blij. Dit was de sleutel, ik voelde dat. Maar wat is dat, wat moet ik doen? Krijg je dan alles, krijg ik dan ook mijn moeder terug, en mijn land? Ik denk dat ik over die woorden wel drie maanden continu heb lopen nadenken.

In de jaren daarna is mijn leven volledig veranderd. Ik heb nu een gezin en een huis in een warme woongemeenschap (van die bijbelstudieavond) en ik werk als pastoraal werker. Dat heeft God gedaan, dat ligt allemaal niet aan mij. Maar één keuze van mij was belangrijk: ik heb op die dag in mijn kamertje geaccepteerd dat ik machteloos en arm ben. Dat had ik vroeger nooit geleerd. Ik was altijd sterk en wist altijd wel een Shima-manier om het gat in mijn hart dicht te maken met slimme trucjes. Maar daar werd ik altijd weer afhankelijk van. Maar toen alles, echt alles, weg was, keek ik in de spiegel en zag ik het gat in mijn hart. Dat was de sleutel tot verandering.

Alleen maar arm worden is niet genoeg. Je kunt een slechte geest wegsturen, maar dan kun je vervuld worden met zeven anderen. Je moet je echt bekeren. En dan begrijp je hoe je in de armoede moet staan. En wie jij bent. Dat je belangrijk bent, en voor wie, wie is jouw baas, of je nu rijk bent of arm.

Ben ik nu rijk of arm? Allebei. De betekenis van arm is nu veranderd voor me. We zijn dood en opgestaan tegelijk. Het leven is nog steeds moeilijk voor me. Financieel hebben we nog steeds problemen, maar daar doorheen vertrouw ik op God. Bezit of rijkdom zeggen me niets. We delen wat we hebben, en God geeft me alles wat ik nodig heb. Als je op Hem vertrouwt, en deelt wat je hebt, zorgt Hij voor je. Dat is de regel van het koninkrijk.