Zet zeventig zotten bij elkaar en je hebt gegarandeerd een inspirerende dag. Met discussies, workshops, verhalen, lekker eten, en vooral: inspirerende vrienden. Een verslag van een heuse inspiratiedag op zaterdag 13 mei.

Belangrijke gids daarbij was natuurlijk – nee, niet Jacques Ellul – de kanoetstrandloper. De kanoetstrandloper, zo vertelde onze vaste columnist Nanning-Jan, is een Siberisch vogeltje dat we hier te lande kunnen zien rondrennen op de stranden van de Waddenzee. Hij gebruikt al zijn reserves, tot aan zijn hartspier toe, om onze contreien te kunnen bereiken, en het enige wat hij dan gaat doen is als een gek eten, eten, eten, alles om maar genoeg reserves aan te vullen om zijn winterverblijf in Marokko te kunnen halen. De tocht is lang, de stormen zijn hard, en je redt het alleen als je pleisterplaatsen vindt om ‘op te vetten’.

De inspiratiedag was een soort Waddenzee, zei Nanning-Jan, een dag om op te vetten. Om hoop te vinden in een wereld van crisis, om Jezus te kunnen vinden in de storm die door de wereld woedt. Want zo vaak staan we droog, zo vaak zijn we alleen en verliezen we de moed.

In het korte programma hebben we een hoop inspiratie en verhalen met elkaar gedeeld. We deden dat in Huis van Vrede, een multiculturele kerk die midden in de Utrechtse wijk Kanaleneiland staat.

Staan in de wereld van nu

Frank begon met Jacques Ellul, wiens boek Staan in de wereld van nu we hebben vertaald. Al 75 jaar geleden schreef deze man hoe ons leven steeds meer wordt geleid door structuren en patronen waar we in zitten, zoals de voltijdse werkweek, waardoor het heel moeilijk is om (behalve zondagochtend) echt vanuit het evangelie te leven. We worden afgericht door machten, waarschuwt hij, zoals geld, techniek en bureaucratie, totdat we slechts radertjes zijn in een grote machinerie die het menselijke en vrije in ons vermorzelt. Hoe maken we dat wakker?

Eén les uit dit boek die Frank ons alvast wilde meegeven: we moeten niet denken dat we met de Bijbel in de hand de problemen van onze tijd kunnen oplossen. We gaan niet de armoede de wereld uithelpen noch de klimaatcrisis voorkomen. Ellul gelooft niet dat dat onze roeping is. Het is onze roeping om ambassadeurs te zijn van een andere Koning, een koning die op een dag zal terugkomen. En als we daaruit leven, met één been in deze nieuwe toekomst, dan kunnen we, midden in alle crises van deze tijd, midden in een wereld die we steeds meer veranderen in een machine, op revolutionaire wijze in het leven staan.

Jasper legde uit dat dit boek hem vooral leert dat we niet zonder vrienden kunnen. Zonder vrienden was dit boek niet vertaald geweest. Zonder vrienden was er niemand om verhalen te schrijven voor de karavaan, en ook niet om een inspiratiedag te organiseren. Het is nog steeds heel moeilijk om hoop te vinden als we zien wat er met de wereld aan de hand is. Maar in elk geval zijn we samen. We zijn niet gek, nou ja, we zijn misschien wel gek, maar we zijn niet de enigen die gek zijn! We zijn deel van een wolk van getuigen, en die wolk strekt zich ook uit tot het verleden, en die wolk gaat met ons mee.

Schudden en proesten

Arthur Pirenne heeft hier eerder heel mooi beschreven hoe het hem pas lukt om bij de dag te leven, te geloven als een kind, als hij Cliniclown is. Hij kwam ons helpen om even ons lichaam wakker te schudden, dus niet alleen het bovenste deel van ons brein, maar ons hele lijf. Schudden, proesten, boe roepen, alle boosheid en frustratie hielp hij naar buiten gooien, zodat we weer vrijuit kunnen lachen, en praten, en lachen.

Verschillende Iraanse koks hadden een lekkere lunch voor ons verzorgd, maar niet nadat Theo ons een paar mooie strijdliederen had laten zingen. Samen met de multiculturele vrienden uit zijn kerk deelden we de brood en het wijn, symbool voor de bevrijding een eenheid die Christus ons heeft gegeven. We deelden de vredeskus of -hug of -hand met elkaar en vervolgens de maaltijd.

Workshops

In de middag was het tijd voor workshops, of althans: themagesprekken. Zes mensen hadden een inspirerend verhaal of betoog waar we in groepjes van tien over konden doorpraten. In de meeste gevallen waren dat schrijvers van ons magazine die hun verhaal nu een keer live vertelden.

Over de klimaatcrisis: kunnen we hopen dat de mammoettanker nog te keren is, of moeten we vluchtplaatsen bouwen om te bidden en bomen te planten en slachtoffers op te vangen? Moeten we actievoeren, rouwen, roepen, of iets anders doen? Marieke vertelde over haar klimaatpaniek, Chris (12) vertelde over zijn deelname aan de A12-blokkade en Klaas Hemke vertelde dat hij wel aan de kloosteroplossing zou willen werken.

Over de kosten van Christus volgen: wanneer zijn we bereid om een prijs te betalen? Om een krasje op onze VOG te krijgen, of een boete, of zelfs gevangenisstraf of de dood? Dit gesprek werd geleid door Frits, die zelf vorig jaar nog een maand in de cel moest omdat hij een nucleaire basis had betreden uit protest tegen kernwapens.

Over kinderen opvoeden in Babylon: hoe kunnen we onze kinderen het goede nieuws meegeven, niet door ze een bepaald gewenst gedrag aan te leren, maar door ze waarden te leren van waaruit ze zelf keuzes kunnen gaan maken. Christine, moeder van drie, besprak met de groep het boek Hemelse Huizen, dat ze heeft vertaald.

Over rust vinden bij windkracht 12: hoe kun je staande blijven als het stormt in je eigen leven, als je niet alleen bezorgd bent om de wereld maar het al een kunst is om bij God te blijven, bij je naasten, en bij jezelf? Jasper hielp de aanwezigen om het gesprek hierover aan te gaan en te leren van elkaar wat ons door de stormen heen kan loodsen.

Over leefgemeenschappen, waar ze zitten, en welke soorten er in Nederland zijn, over wat ze je bieden en wat ze je kosten, en hoe je een gemeenschap begint als je dat zou willen. Herman en Anna van Veel deelden hier de inzichten van het onderzoek dat ze deden naar christelijke leefgemeenschappen in Nederland.

Over het geweld dat onzichtbaar plaatsvindt aan de grenzen van het rijke Europa, over de talloze jongeren die met ons belastinggeld in elkaar worden geslagen omdat we ze hier niet willen hebben. En over hoe God daar óók is, aan de grens, op de meest hopeloze plekken. Channa vertelde haar verhaal, over hoe ze meeleefde met jonge Afghanen in Servië, die soms geen andere keuze hebben dan smokkelaar worden.

Nog een keer opvetten?

Aan het eind van de dag hielp de Droominee ons om met mooie beats en spoken word de woorden van de dag ook echt te laten landen, niet alleen in onze linker- maar ook in onze rechterhersenhelft. Zodat we echt konden afronden en klaargestoomd werden voor het belangrijkste deel van de dag: de borrel. Waar vooral één verzuchting klonk: kunnen we zoiets nog een keer doen?

Het antwoord is: ja, want alle kanoetstrandlopers, alle zotten, alle clowns en alle volgelingen van Jezus zullen op z’n tijd even samen moeten komen om op te vetten. Een workshopje van drie kwartier is niet genoeg, om echt verder te komen heb je muziek nodig en kampvuur, uiteraard. Dus, mocht iemand zich geroepen voelen om wat te organiseren, dan willen wij van harte assisteren, met alle ideeën en verhalen en ervaring die we tot onze beschikking hebben.

Foto’s (behalve de kanoeten) van Jasper van der Kolk