Vandaag precies een jaar geleden, een paar dagen voor Pasen, zat ik aan het sterfbed van mijn vriend Bastiaan. En daar leerde ik een les over de liefde die ik mijn hele leven als een geschenk met me mee zal dragen. Nooit zag ik scherper wat Jezus op Goede Vrijdag aan het doen was.

Nouwen beschrijft de binnenwereld van de mens in crisis heel herkenbaar en precies. En wijst vervolgens naar nieuwe wegen van bevrijding en vrijheid. Een verhaal van een gewonde heler.

Dit even korte als beruchte essay was al een zot verhaal toen het gepubliceerd werd in 1987. Nu ChatGPT de wereld verovert lijkt het compleet gedateerd. Maar de vraag blijft staan: kunnen computers ons een stap dichter brengen bij de dingen die er werkelijk toe doen? Nee, zegt Berry.

Leven en opgroeien in een geestelijk Babylon is uitdagend én het beste wat ons als ouders en kinderen kan overkomen. Het dwingt ons om terug te keren naar de essentie van geloof te gaan: leven in vertrouwen.

Mijn keuze om clown te worden was een van het hart tegenover het verstand. Vrijheid tegenover zekerheid. Het volgen van de roepstem, ergens diep in mij tegenover de vervulling van de droom van mijn vader.

In Violence legt Ellul wat de strijd van christenen zou moeten zijn in een wereld die zich moet voegen naar de wetten van het geweld.

De oorlog in de Oekraïne stelt mij als gelovige voor vragen. Wat is een gepaste christelijk reactie op geweld? Is er een andere weg dan simpel voor Oekraïne en tegen Rusland zijn? Ik herlas het verrassend actuele boek ‘Violence’ van Jacques Ellul en deel mijn ontdekkingen in dit drieluik.

Als profetie lieflijke vertroosting is, dan hebben we op dit moment profeten zat. Maar waar zijn de Oudtestamentische vuurspuwers? De ongepolijste vertolkers van Gods passioneerde betrokkenheid op zijn kinderen en deze wereld? Zijn dat niet de profeten die we in deze tijd het hardst nodig hebben?

Is er een uitweg uit onze met plastic versierde zeeën, bossen die in brand staan en steden die bulken van billionaires en tentenkampen? Ja, zegt de Engelse schrijver Paul Kingsnorth, er is een mystiek pad: “het verhaal dat ik al duizend keer gehoord had, maar nog nooit eerder had verstaan.” Het laatste deel deel van een drieluik.

Paul Kingsnorth over “het gestage en onverbiddelijke naderbij komen van iemand die ik heel hard probeerde niet te ontmoeten.” Deel 2 van zijn veelgelezen essay van de Engelse schrijver over zijn omzwervingen naar wat – tot zijn verrassing – het christelijk geloof bleek te zijn.

De Engelse schrijver en voormalig milieu-activist Paul Kingsnorth besloot om meer naar de natuur te gaan luisteren. Het bracht hem op het Ierse platteland en bij natuurgodsdiensten. Dat het hem ook bij het christelijk geloof zou brengen was wel het laatste waar hij aan dacht. Deel 1 van een drieluik.

In dit manifest proberen een paar zotten woorden te geven aan hun crisisgevoel en lanceren we een idee: kunnen we een plek creëren waar denkers, dichters en doeners verhalen uitwisselen over wat geloof betekent als de storm opsteekt.